۱۳۸۷ مهر ۶, شنبه

سيما بينا: بانوی نت های گم شده

به بهانه کنسرت سيما بينا

ديشب 27.09.2008 خانم سيما بينا و گروهشان در شهر کلن آلمان کنسرتی داشتند که با استقبال گرم شنوندگان روبرو شد. سالن هشتصد نفری پر بود و افراد زيادی بدون بليط مانده بودند. برگزار کنندگان برنامه ، راديو WDR آلمان و دفتر هنری فارس مديا بودند .

برنامه در سه بخش اجرا شد و در هر بخش به موسيقی يک منطقه از ايران بزرگ پرداخت. در بخش اول به موسيقی شيراز، بخش دوم خراسان و بخش سوم به موسيقی مازندران پرداخته شد.

کنسرت ديشب با تشويق و گرمی خاصی به پايان رسيد .تشويق حضار گروه را بار ديگر ، چنان که رسم است به روی صحنه کشانيد و سبب اجرای آهنگهای ماندگار " نوايی" و " آی بانو بانو " شد که با همخوانی و شور شنوندگان همراه بود.

خانم بينا و گروهشان در شهر های مختلف اروپا برنامه دارند که می توانيد برای ديدن برنامه های ايشان به سايت رسمی سيما يبنا مراجعه کنيد.

برای کسانی هم که ساکن کلن هستند و اين برنامه را از دست دادند هم جای ناراحتی نيست ، چرا که برنامه ديشب به صورت راديويی ضبط شد و يکشنبه 5.10 از رديو WDR 5 پخش خواهد شد.

اين هم ويدويی آماتوری است که با دوربين عکاسی ام از انتهای برنامه گرفتم که نوای آشنای قرنه و دهل بود.

۱۳۸۷ شهریور ۱۲, سه‌شنبه

کافه رنسانس

يادداشتی ( از کلمه نقد زياد خوشم نمی آيد) بر کتاب کافه رنسانس

امشب خواندن کتاب کافه رنسانس، نوشته ساسان قهرمان را به پايان بردم. کتاب جالبی است ، خوشحالم که چنين کتابی را به فارسی خواندم و اينکه چنين ادبياتی در ايران اجازه چاپ ميگيرد ، دلگرم کننده است.

داستان ، داستان مهاجرين است. داستان مهاجرت نسل شبه روشنفکر دهه هشتادی ( بعد از انقلاب) به اين ور آب و رنگ باختن آرمانها و در نتيجه يک سرگردانی و حيرانی ناخواسته و نا اميدی است.

نويسنده مجموعه اي خاطراتی را تعريف ميکند که حول و هوش زنی به نام ستاره ميچرخد. نويسند ه در دنيای خاطرات خودش ، ستاره ، مرد کافه نشين و عمه اش گم شده است . مرز بين خاطرات از بين رفته است و ديگر مهم نيست که خاطره، خاطره اوست يا ديگران. تمام خاطرات به تجربيات مشترکی تبديل شده اند.

کتاب داری نثر روانی است که تا به آخر آدم را به دنبام خود ميکشد. از آن کتابهايی است که ارزش خواندن را دارد .

برای من کتاب از دو ديد قابل بررسی است. از ديد آدمهای اين ور آب و از ديد آدمهای داخل ايران. به نظر من شخصيت پردازی ها کمی اغراق شده هستند . خوشحال ميشم نظر کسای ديگری هم که اين کتاب را خواندند بشنوم.

اگر هم اين کتاب را نخوانديد هم برايتان لينکش را که به صورت PDF است را گذاشتم که ميتوانيد دانلود کنيد و بخوانيد .

http://www.megaupload.com/?d=NNOA2EWG

۱۳۸۷ شهریور ۱۱, دوشنبه

کيوسک

ديشب 23.09 گروه کيوسک در شهر بن آلمان کنسرتی برگزار کردند، که بهترين کنسترتی بود که من شخصا تا به امروز رفته بودم.
برگزار کننده کنسرت راديو دويچه وله آلمان بود و کنسرت در کافه هارمونی شهر بن برگزار شد. فضای نسبتا کوچک کافه ( که سبک دهه هفتاديش به شدت با گروه هماهنگی داره ) پر از جمعيت ايرانی ها و غير ايرانی ها بود.
ديشب گروه کيوسک به معنای واقعی کلمه غوغا کرد و صحنه را لرزوند. موسيقی عالی ، شعرهايی که تقريبا همه با هم همصدا می خواندند و خود بچه های گروه که به شدت با انرژی بودند، همه و همه دست به دست هم دادند و کنسرتی خاطره انگيز و به ياد ماندنی را ارايه دادند.

تفاوت ، مشخصه اصلی گروه کيوسک است.

گروه کيوسک که به نظر من بهترين و حرفه اي ترين گروه موزيک ايرانی است ، با اصالت و توانايی خاصی کنسرت را اجرا کردند. حال و هوای اين کنسرت خالی از لوس بازی ها و قيافه های عجيب و غريب مرسوم در کنسرت های ايرانی بود و آدم را نا خود آگاه ياد جوامع روشنفکری تهران می انداخت و در تمام طول شب اين حس را داشتم که در ايرانم و با دوستهای قديمی.

ديشب به معنای واقعی کلمه از موسيقی کيوسک لذت بردم و دلم سوخت که چرا برگزارکنندگان برنامه اطلاع رسانی ضعيفی داشتند ، چراکه خيلی ات علاقه مندان به گروه کيوسک از برگزاری چنين کنسرتی بی خبر بودند.

سايت رسمی گروه کيوسک



حواشی:

لونا شاد، گوينده برنامه شباهنگ صدای آمريکا هم در کنسرت بود و در رديف اول کلی جيغ ميکشيد. و آرش سبحانی هم يکی از آهنگ هاش را تقديم به لونای عزيزش کرد. ( نتيجه گيری اخلاقی با خودتون)


گروه کيوسک از آلبوم جديدشان به نام " باغ وحش جهانی" که به قول خودشون ، جوابيه به تئوريه گفتگوی تمدن ها هم ترانه اي به همين نام اجرا کردند.

اين هم فيلم آماتوری که من با دوربينم گرفتم و در you tube گذاشتم. اونی هم که جيغ ميزنه منم!!!

من و وبلاگ نويسی

به نام او

من و وبلاگ نويسی يک جورايی نمی توانيم دست از سر همديگر برداريم
يا بايد در تب نوشتن باشم يا در تکاپوی خواندن و يادگرفتن. وقتی نمی نويسم خالی و تهی هستم ، تنهايم و گم شده اي دارم وقتی فکر می کنم ميبينم هميشه نوشته ام، در دوران مدرسه يا در حال انشا نوشتن بودم يا در حال نوشتن دفتر خاطرات روزانه ام. دانشگاه هم که در حال حاشيه نويسی کتابهای درسی میگذرد و نوشتن در اين مجله و آن روزنامه . ولی وبلاگ نويسی حس و حال ديگری دارد.
ين رابطه من و وبلاگ نويسی به کجا بر می گردد؟؟ چرا ديگر انشا نوشتن و يا حاشيه نويسی کتابهايم مرا ارضا نمی کند؟؟ آيا روح جهان ما را به سمت دنيای مجازی اينترنت سوق می دهد؟؟
قديم هر شهر مرکزی داشت که "ميدان" می ناميدنش . مردم برای شنيدن اخبار به آنجا می آمدند و دور هم جمع می شدند ، غريبه ها با ورود به شهر سراغ ميدان را می گرفتند ، چرا که هميشه در ميدان آشنايی بود که غريبه را خير مقدم بگويد، ميدان قلب شهر بود مولانا در آرزوی رقصی در ميانه ميدان بود و در خراسان مردمان رقص جولان بر سر ميدان می کردند.
امروز جهان ما کمی بزرگتر شده است ، دهکده گردی است که دريا ها و کو ه ها دارد و غريب تا دلت بخواهد. امروز از خودم پرسيدم مرکز اين دهکده کجاست؟ " ميدان" کجاست که بر سرش مردان رقص جولان کنند؟

پاسخ روبريم بود. " ميدان" ما اينترنت است. مرکز همه دنيا. در يک جامعه مجازی به نام دهکده جهانی ميدانی به نام اينترنت وجود دارد که اگر می خواهی شنيده شوی بايد در آنجا داد بزنی. اگر می خواهی در ميانه ميدان برقصی و يا گم شده اي داری و يا غريبی و نمی دانی که به کدامين ره تو را بايست به "ميدان" بيا........